Fagnaðarerindið?

Allir vilja hafa á réttu að standa! Ég geng út frá því sem vísu að skoðanir og "trú" eða álit sem hver og einn hefur telst vera "rétt" eða "líklegasta niðurstaða" allra þáttanna í rökhyggjunni. Vill nokkur hafa á röngu að standa?

Postulinn Páll hafði ákaflega merkilega lífsreynslu sem markaði ævispor hans upp frá þeim degi. Saga þessa manns er okkur sögð í Postulasögunni, einni af bókum Biblíunnar.

Við kynnumst honum fyrst þá u.þ.b. 15 ára gömlum þegar hann gerist vottur að aftöku Stefáns píslarvottar sem hélt sköruglega ræðu, skammaði gyðinga fyrir að meðtaka ekki hinn smurða og svo sagðist hann sjá hinn smurða Messías, sitja við hægrihönd Hátigninni á Himnum. Það gaf gyðingum tilefni til aftöku þar sem hann sá "fleirri en einn Guð"!

Seinna varð Páll fyrir vitjun og sá ljós sólu bjartara skína á sig. Hann heyrði rödd sem kallaði hann til fylgdar við Krist, sem Stefán hafði vitnað um og skoðun Páls breyttist á augabragði. Hann sá þann sem hann ofsótti og var eigandi safnaðar trúaðra, kristinna manna!

Páll segir í bréfi sínu til Rómverja að hann boði þeim "Fagnaðarerindi Guðs sem hann gaf áður fyrirheit um fyrir munn spámanna sinna í helgum ritningum"! (Róm 1: 1 - 2)

Þetta "Fagnaðarerindi", fyrirheit spámannanna, er kraftur Guðs til hjálpræðis hverjum "þeim sem trúir"! En af hverju ekki öllum? Er það virkilega skilyrði að við verðum að trúa jafnvel þó að við skyljum ekki og finnst léleg rök fylgja framsetningu "Fagnaðarerindisins" ! Að segja að Fagnaðarerindið sé til Hjálpræðis? Hvað með önnur trúarbrögð, bjóða þau ekki uppá samskonar "hjálpræði"? 

Fagnaðarerindið um Jesú Krist opinberar "réttlæti Guðs"! Það birtist í "Trú" til trúar og fullyrðir að "Hinn réttláti mun lifa fyrir trú"! Ekki hvaða trú sem er heldur fyrir þá trú að Jesús Kristur fór í gegnum dóminn og dauðann fyrir mig og þig. Guð sýndi okkur þann kærleika að verða að synd okkar vegna og opna okkur dyrnar, Jesú, inn í framhaldslífið sem tekur við eftir dauða hins trúaða. Réttlætið er því Guðs gjöf inní okkar líf og fæst með því að trúa að Jesús sé Sonur Guðs, eini meðalgangarinn milli Guðs og manna, Vegurinn til hins Eilífa.

Þessi trú gerir okkur réttlát og Guð mun sjá okkur sem vini, börn sín og eign sína sama hvað okkur mætir.

Hin hliðin á "Fagnaðarerindinu" er sú að við eigum ekki neinn "Séns" ef við eigum ekki Jesú. Sama hvaða trú við iðkum þá er engin önnur til björgunar, engin önnur til hjálpræðis og engin önnur sem gerir okkur að Guðs börnum, eingnarlýð Guðs.

Án Fagnaðarerindisins erum við sem andstæðingar hans, fallinn sköpun og að eðlinu til "Reiðinnar börn"! Páll segir svo: "Reiði Guðs opinberast af himni yfir öllu Guðleysi og rangsleitni þeirra manna sem KEFJA (kæfa, halda honum niðri, kúga) sannleikann með rangsleitni....(Róm.1: 18)

Hvað þýðir það? Að kefja er auðvita sama og kæfa, kúga eða drepa. Að "drepa sannleikann" er þá það sama og snúa útúr, umbreyta, taka ekki mark á. Ef "Fagnaðarerindið um Jesú Krist" er því ekki móttekið eða virt þess að taka við því þá verðum við  "óvina her", stuðningsmenn þeirra sem samþykkja ekki boðskap Guðs, Páls postula eða spámanna Ritninganna! Sú afstaða gerir okkur að óvinum Guðs. 

Hvernig veit ég hvort ég sé nógu trúaður til að teljast "vinur Guðs"? Aðeins er um einn mælikvarða að ræða og hann er gefinn í Biblíunni. "Ef þú játar með munni þínum: Jesús er Drottinn- og trúir í hjarta þínu að Guð hafi uppvakið hann frá dauðum muntu hólpinn verða"! Róm.9:10. Flóknara er málið ekki. Að hafna þessum einfaldleika er t.d. að "kefja sannleikann"!

Fleirri þættir kefja t.d. að hafna því að: "hið ósýnilega eðli Guðs, bæði hans eilífi kraftur og guðdómleiki er sýnilegt frá sköpun heimsins"! Einnig að náttúran er verk Guðs og sannar tilveru Guðs. Við sem "heimskir menn" höfum gerst sekir um það að skipta út tilveru Guðs og farið að dýrka hið skapaða t.d. gert okkur styttur af mönnum og skepnum til að dýrka og trúa. Við höfum lagt áherslu á yoga og hugleiðslu í stað þess að tala við Guð og Jesú um okkar viðkvæmustu mál. Við gerum okkur jafnvel sjálf að guðum og teljum okkur ráða, stýra öllu og stjórna í okkar lífi. Við leitum ekki eftir hvaða siðferðisreglur ættu að gilda heldur gerum við okkur að mælikvarðanum og spyrjum "hvað er ÉG," "hvað hentar MÉR"?

Og þá rætist það sem postulinn segir: "Þar eð þeir hirtu ekki um að varðveita þekkinguna á Guði, ofurseldi Guð þá ósæmilegu hugarfari, svo að þeir gjörðu það sem ekki er tilhlýðilegt, fylltir allskonar rangsleitni, vonsku, ágirnd, illsku, fullir öfundar, manndrápa, deilu, sviksemi, illsku." Róm 1: 28 - 29.

Af þessu sést að það sem ræður í hugarfari okkar og tilfinningum er til að við megum þekkja stöðu okkar, hvort við erum Vinir Guðs, Fagnaðarerindisins eða óvinir hans og þá sem "Reiðinnar börn"!

Að vera undir reiði hans kemur m.a. fram í því að "þess vegna hefur Guð ofurselt þá svívirðilegum girndum. Bæði hafa konur breytt eðlilegur mökum í óeðlileg og eins hafa líka karlar hætt eðlilegum mökum við konur og brunnið í losta hver til annars, karlmenn frömdu skömm með karlmönnum og tóku út á sjálfumsér makleg málagjöld villu sinnar." Róm. 1: 26 - 27

Þessi atriði eru í dag flokkuð sem mannréttindi, helgur réttur, til að fá að vera eins og hver er!  Þess vegna er svo algengt að þeir sem benda á þessa hlið málsins og segja þennan lífsmáta "sem fremur skömm með karlmönnum" er flokkaður sem hatursorðræða og þaðan af verra. En í ljosi Fagnaðarerindisins er þessi lífsmáti til að við sjáum ranglæti mannsins og að við erum komin undir reiði Guðs. Í ljósi sama Fagnaðarerindis er lækning þessa syndasára einmitt fólgin í því að viðurkenna hvað Guð gaf okkur til að lækna ranglæti, fjandsamlega hegðun og öfugan lífsmáta. Til þess kom Kristur að verða dæmdur fyrir þessar syndir svo að hver og einn sem er í þessum syndum geti fyrir trú á Jesú fengið kraft og vilja til að snúa frá syndunum og læknast af þeim syndasárum sem hafa mengað anda okkar og sál.

Gleymum því ekki að "Fagnaðarerindið er kraftur Guðs til hjálpræðis hverjum þeim sem TRÚIR"! Þess vegna breyttist Sál frá Tarsus úr ofsækjanda og morðingja í Pál postula heiðingja, færandi fólki líf, von og bjarta framtíð með Fagnaðarerindinu um Jesú Krist. 

Fyrst það gat breytt Sál í Pál þá getur það breytt þér úr sekum undir reiði í saklausan undir náð! 

Guð blessi þér komandi vetur og láti náðarsól sína yfir þig skína.

Snorri í Betel 

 

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 22.10.2014 kl. 14:12]

Þakka þér pistilinn, Snorri, það er gott að einhver skrifi um þessi mál, fagnaðarerindið og það sem því fylgir, án uppgjafar fyrir veraldar- og efnishyggju og kannski fyrst og fremst þeirri tómhyggju sem margir eru haldnir og leitt getur þá afvega, með annarra "hjálp" og vegna tizkustrauma, frá Guðstrú og góðum siðum.

Ekki er gott í efni þegar sjálft Ríkisútvarpið er með þætti um kynlíf þar sem ýtt er undir siðferðislega eftirlátssemi og hlaup eftir girndum og m.a. með beinni boðun sjálfsfróunar, og hef ég sjaldan séð ömurlegri þátt en við blasti þar eftir miðnætti dag einn fyrir um viku eða tíu dögum. Hygg ég að útvarpsstjórinn ætti í fjárskorti sínum vel að geta sparað skattgreiðendum gerð allra siðleysisþátta, nógu er nú margt ljótt í sumum erlendu myndunum þar.

Rétt er það, sem þú segir hér um 1. kafla Rómverjabréfsins, sem er og í anda annars sem trúarrit Gyðinga boðuðu, sjá t.d. umræðu mína og tilvísanir HÉR!. Þar er m.a. margt sagt um hjáguðadýrkun og þá sjálfsdýrkun sem þú vékst að hér ofar.

Margir fræðimenn hallast að því, að upprunaleg og "náttúrleg" Guðsdýrkun meðal þjóða heims hafi verið á einn Guð, ekki marga, en að siðir manna hafi spillzt með sérhyggju og að fjölgyðistrúin beri mark þess, sbr. hvernig þessu er líka lýst í Speki Salómós og nánast í samandregnu ágripi hjá Páli í Róm.1.

En umfram allt er skilningur á fagnaðarerindinu mikilvægur, en þar er við ramman reip að draga, fáfræðin mikil eða skilningsleysið.

Ekki tel ég önnur trúarbrögð koma í stað kristinnar trúar né jafnast við hana á neinn hátt, en hitt er mín trú, að menn eigi kost á hjálpræði, þótt ekki hafi þeir heyrt af Kristi eða fengið og skilið tilboð trúarinnar á hann, og hallast ég þar mjög að því, sem prófessor Karl heitinn Rahner, SJ, hefur ritað um þau mál (um "anonyme Christentum") og raunar fleiri í líkum anda, jafnvel Tómas frá Aquino á öld skólaspekinnar. Er þetta líka í vissum hugmyndatengslum við Róm.1.19-20, sbr. og Róm.2.14-15 eða 16. Án rétts hugarfars verða menn (aðrir en saklaus börnin) hins vegar ekki hólpnir. En þetta er umræða sem bíða verður betri tíma.

[Snorri Óskarsson, 22.10.2014 kl. 15:27]

Sæll Jón

Komum við ekki aftur að þessu að meðan við ekki vitum þá dæmumst við af siðferði okkar sem ætti að vera stýrt af samvisku hvers og eins sbr. Róm 2: 12 - 16. Það er hið auðmjúka hjarta sem leitar ekki síns eigin og verður ekki fjötrað í siðleysi og mótstöðu við hina eðlilegu náttúru. Það er vitað frá Gíslasögu Súrssonar að galdur, ergi og fordæðuskapur þótti algerlega óásættanleg hegðun meðal heiðinna manna. Í dag er öldin önnur og þrátt fyrir reynslu aldanna, boðskap spámannanna og Fagnaðarerindi Kristinna þá eru menn í stærlæti sínu að upphefja sjálfa skömmina. Í stað þess að snúa við og taka háttaskipti.

k.kv.

Snorri

[Jón Valur Jensson, 22.10.2014 kl. 18:56]

Gott er að ræða málin, en hér ofar í pistli þínum ræðir þú m.a. um sannleikann og þekkingu á honum og um fagnaðarerindi Krists, sem við fáum einmitt að þekkja með viðtöku þess í trú.

Ekki er það svo, að hugarfar manna skipti ekki máli, heldur bara verkin ein. "Frá hjartanu koma vondar hugsanir," segir Jesús, og svo kemur hitt nánast sem afleiðing (rétt eins og í Róm.1.19-32), því að hann segir: "Frá hjartanu koma vondar hugsanir, morð, hórdómur, frillulífi, þjófnaður, ljúgvitni, lastmæli; þetta er það sem saurgar manninn; en að eta með óþvegnum höndum saurgar eigi manninn" (Mt.15.19-20)

Grundvallar-afstaða til lífsins og tilverunnar og til hinna æðstu raka hennar, tilgangs og endimarks lífsins og köllunar okkar manna skiptir einmitt grundvallarmáli.

Það er líka þess vegna sem ritið Speki Salómós segir:

"Þeir treysta lífvana goðum og búast ekki við endurgjaldi fyrir ranga eiða. En réttláta refsingu munu þeir hljóta fyrir hvort tveggja, bæði rangar hugmyndir um Guð og fyrir að aðhyllast skurðgoðin, sverja meinsæri með svikum og fyrirlíta hið heilaga..." (14.29-30). "En þú, Guð, ert góður og sannur, þolinmóður og stjórnar öllu með miskunnsemi. Þótt vér syndgum, erum vér þínir, því að vér þekkjum mátt þinn. En vér munum ekki syndga, þar sem vér vitum að vér teljumst þín eign. Að þekkja þig er fullkomið réttlæti, að þekkja mátt þinn upphaf ódauðleika." (15.1-3.)

Þarna sést grundvallandi mikilvægi þekkingarinnar, og hún fæst hér einmitt með TRÚ.

Trú er ekki tilfinningasemi og ekki "hald" manna, hvað þá ímyndun. Trú er að meðtaka sem trúanlegt, hún kemur af að HEYRA fagnaðarerindið eða það orð Guðs, sem boðað er. Og það er tekið við því í trúartrausti, af því að við trúum þann að vera áreiðanlegan og trúverðugan, sem boðar okkur trúna: bæði Jesúm sjálfan, postula hans, sem hann hefur sent út í veröldina, og aðra þá sem taka upp þráðinn frá þeim og boða okkur hinn biblíulega boðskap, en fyrst og fremst að trúa Kristi sjálfum.

Megi allir meðtaka kristna trú, sem Hann sjálfur hefur með lífi sínu og dauða staðfest og innsiglað og falið okkur að boða öllum mönnum og börnum okkar, en líka hinum þverföllnu, syndugu, afvegaleiddu og Guðsafneitandi.

[Jón Valur Jensson, 23.10.2014 kl. 15:10]

Gott er að ræða málin, en hér ofar í pistli þínum ræðir þú m.a. um sannleikann og þekkingu á honum og um fagnaðarerindi Krists, sem við fáum einmitt að þekkja með eða gegnum viðtöku þess í trú.

Ekki er það svo, að hugarfar manna skipti ekki máli, bara verkin ein. "Frá hjartanu koma vondar hugsanir," segir Jesús, og svo kemur hitt nánast sem afleiðing (rétt eins og í Róm.1.19-32), því að hann segir: "Frá hjartanu koma vondar hugsanir, morð, hórdómur, frillulífi, þjófnaður, ljúgvitni, lastmæli; þetta er það sem saurgar manninn; en að eta með óþvegnum höndum saurgar eigi manninn" (Mt.15.19-20)

Grundvallar-afstaða til lífsins og tilverunnar og til hinna æðstu raka hennar, tilgangs og endimarks lífsins og köllunar okkar manna skiptir einmitt grundvallarmáli.

Það er líka þess vegna sem ritið Speki Salómós segir:

"Þeir treysta lífvana goðum og búast ekki við endurgjaldi fyrir ranga eiða. En réttláta refsingu munu þeir hljóta fyrir hvort tveggja, bæði rangar hugmyndir um Guð og fyrir að aðhyllast skurðgoðin, sverja meinsæri með svikum og fyrirlíta hið heilaga..." (14.29-30). "En þú, Guð, ert góður og sannur, þolinmóður og stjórnar öllu með miskunnsemi. Þótt vér syndgum, erum vér þínir, því að vér þekkjum mátt þinn. En vér munum ekki syndga, þar sem vér vitum að vér teljumst þín eign. Að þekkja þig er fullkomið réttlæti, að þekkja mátt þinn upphaf ódauðleika." (15.1-3.)

Þarna sést grundvallandi mikilvægi þekkingarinnar, og hún fæst hér einmitt með TRÚ.

Trú er ekki tilfinningasemi og ekki skoðun (e. opinion) eða "hald" manna, hvað þá ímyndun. Trú er að meðtaka sem trúanlegt (og af sannfæringu, Hebr.11.1), hún kemur af að HEYRA fagnaðarerindið eða það orð Guðs, sem boðað er. Og það er tekið við því í trúartrausti, af því að við trúum þann að vera áreiðanlegan og trúverðugan, sem boðar okkur trúna: bæði Jesúm sjálfan, postula hans, sem hann hefur sent út í veröldina, og aðra þá sem taka upp þráðinn frá þeim og boða okkur hinn biblíulega boðskap, en fyrst og fremst með því að trúa Kristi sjálfum.

Megi allir meðtaka kristna trú, sem Hann sjálfur hefur með lífi sínu og dauða staðfest og innsiglað og falið okkur að boða öllum mönnum og börnum okkar, en líka hinum þverföllnu, syndugu, afvegaleiddu og Guðsafneitandi.

[Snorri Óskarsson, 24.10.2014 kl. 11:52]

Athyglisvert að þú skulir nefna þetta frá Speki Salómons og efnið er úr kaflanum um "afleiðing hjáguðadýrkunar". Í versi 25 og 26 segir: "Alls staðar veður uppi blóð og morð, þjófnaður og vélabrögð, spilling, sviksemi, róstur, meinsæri, æareitni við góða menn...." (sleppi að nefna hitt, þeir sem vilja kynna sér málið geta lesið sjálfir) en þessi afleiðing kemur sem verknaður hins spillta hugarfars. Það sem býr í hjarta manna birtist auðvitað í verkum þeirra. Er nokkuð að undra að bæði Pétur, Páll og Jakob, postularnir hafi haft orð á því að menn láti verkin tala í trúaviðhorfi kristinna manna?

Segir ekki Páll í : "En þú hefur fylgt mér í kenningu, hegðun, ásetningi trú, langlyndi, kærleika, þolgæði, í ofsóknum og þjáningum..."(2.Tím.3:10). Hugarfar og verk voru samþætt og gátu ekki verið undanskilin hvoru öðru. Þannig er Fagnaðarerindið tengt miskunn Guðs og reiði Guðs. Miskunn við þá sem hlýða en reiði við þá sem óhlýðnast. Guð forði okkur frá því að skekkja myndina og afnema það sem okkur þykir ógnvænlegt því ávöxtur skurðgoðadýrkunarinnar og Guðleysisins er ægilegri en við viljum viðurkenna.

Ætli Þjóðverjar hefðu kosið Hitler ef þeim hefði verið ljóst hvernig Þýskaland liti út eftir stjórnartíð hans? Ávöxtur verka hans var þá öllum augljós, um alla Evrópu!

k.kv

Snorri