Endurtekið efni!

Auðvita var Ríkharður jarðaður àður þar sem bein hans fundust grafin undir bílastæðinu og þar höfðu þau verið í 500 àr. En önnur saga er til um Jósef sem var ekki settur í gröf sína fyrr en 500 àrum eftir andlàt sitt. Sagan segir að frà því Jakob kom til Egiftalands 130 àra að aldri hafi Ísrael verið í Egiftalandi samtals í 430 àr þar til er þeir yfirgàfu landið à fyrstu pàskum sögunnar. Við brottförina höfðu Ísraelar með sér múmíu Jósefs sem hafði tekið eið af sínu fólki að hann yrði ekki jarðaður í Egiftalandi heldur landi fyrirheitanna, Ísrael.

Móse tók líkið með í sína 40 àra eyðmerkurgöngu og skilaði leifum Jósefs til Landsins Helga. Svo greinir Jósúabókin frà því að við lok tíma Jósúa hafi hann komið jarðneskum leifum Jósefs fyrir í gröf hans. Af því mà ràða að hann hafi ekki verið jarðaður fyrr en 480-500 àrum eftir andlàt sitt.

Það sem er fréttnæmt í dag hefur svo sem âður gerst en af öðrum toga. Jósef hafði trúarlegar àstæður fyrir ràðstöfun beina sinna. Honum varð að ósk sinni þó hann hafi hvorki séð né þreifað à. Ràðstöfun hans à útförinni rættist og nú hefur hann hvílt í Israel í yfir 3000 àr.

Ràðstöfunin byggðist à þeirri sæluríku von að sà dagur mun renna upp að Drottinn Guð muni kalla upp úr gröfunum alla þà sem hafa dàið í trú. Enn hvíla þeir í dufti jarðar og bíða. Þeir spàdómar Biblíunnar sem tengjast upprisu deginum eru allir óðum að rætast m.a. þessi:"Mun mannssonurinn finna trúnna à jörðinni þegar hann kemur"? Fràhvarf samtímans frà kristni og trú Biblíunnar er slàandi og ekki síður màttlaus viðbrögð kirkjunnar til màlsins. Þannig rætast spàdómarnir, lúður drottins gellur og við sofum àfram àn þess að rumska af svefni vantrúar þegar Guðleysið er kallað dyggð, rétt orðið rangt og guðlastið rómað sem tjàningarfrelsið!

snorri í betel

Jarðaður 5 öldum eftir andlátið